Оҗмах үзе шулдыр инде, дип,
Кайчагында көнләшүгә түзми,
Мәхәббәтнең сихри канатында,
Җиденче кат күккә менәбез.
Тик нигәдер, тылсым көче үткәч,
Без кабаттан җиргә төшәбез.
Шул вакытта, йөрәк ярсыганда,
Тулып ташкан чакта күңелем.
Кулларыма дәфтәр, каләм алам,
Туктатырга теләп мизгелне.
Кулларыма каләм алган чакта,
Ак кәгазьгә түгелә хисләрем.
Тик барысын язып аңлатырга
Җитмәс төсле дәфтәр битләре...
Күл өстендә йөзә ике аккош,
Карап торам, шуңа сокланып.
Хыял дөньясына эләккәндәй,
Хисләремә торам чорналып.
Нинди горур, гүзәл кошлар,
Чын мәхәббәт, сөю билгесе.
Үз парыннан башка яшәмиләр,
Аккоштан да тугры җан иясе,
Парсыз калса әгәр ул бичара,
Күл өстендә йөзә ике аккош,
Карап торам шуңа сокланып.
Насыйп итче миңа, Ходаем!
Тау итәген ерып елга ага,
Төптән чыга чиста сулары.
Күңелемнең сагыш, моңнары.
Күпме генә түзеп булыр икән,
Сөйлим микән җан-серемне,
Гөрләп аккан шушы суларга?
Тыңлый елга мине тыныч кына,
Аңлый сыман барлык сүземне.
“Күп калмады, бераз түз инде”.
Тыңлый белгән агым суларга.
Айсылу Гыйлманшина – Ибатуллина.